Beste mensen,

‘Het is zo ver, ik zwaai af’ is wat ik een paar weken geleden appte aan mijn contacten ter begeleiding van de safe the date voor vandaag, 13 juli, mijn afscheid. Graag neem ik jullie even mee terug in de tijd. 

Mijn intrinsieke motivatie

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat de politiek voor mij een vehikel is om de toegevoegde waarde en de hogere zingeving in mijn leven gestalte te geven. Ik doe dingen vanuit een motivatie om bij te dragen aan ons samenleven hier in Groningen, Nederland en op deze planeet. En dat doe ik graag op een realistische, bestendige manier met respect voor elkaar als mens en met respect voor de aarde. 

De blauwe draad

Ik zeg altijd dat water de blauwe draad is door mijn carrière. Afgestudeerd in watermanagement en aquatische ecotoxicologie ben ik altijd in het watermanagement en klimaatadaptatie werkzaam geweest vanuit inhoud, management en politiek. Echter, nog nooit is klimaatadaptatie zo onvermijdelijk nodig geweest als nu. Hier kom ik straks nog op terug.

Politiek

Mijn direct actieve politieke carrière begon in 2015 als steunfractielid van de statenfractie van GroenLinks. En daaropvolgend in 2019 als fractielid van de fractie van GroenLinks. In januari 2022 begon mijn avontuur als gedeputeerde van het Nationaal Programma Groningen, de energietransitie en klimaatadaptatie en water. Een onverwachts kado in mijn leven. Een rol die ik heel graag vervulde, want zo’n kans komt maar 1 keer in je leven voorbij. Het doet mij dan ook pijn om nu al afscheid te moeten nemen van deze rol.

Ik stapte op een rijdende trein - laat ik zeggen een TGV - want de belevenissen volgden elkaar in rap tempo op. Graag neem ik jullie mee in een aantal highlights die de revue passeerden in de tijd dat ik gedeputeerde mocht zijn en gekoppeld waren aan mijn portefeuilles.

Het begon met mijn skivakantie in Oostenrijk in februari 2022. Daarin gebeurden twee dingen:

  • Een enorme hoeveelheid regenval en wateroverlast met als gevolg dat de berging in het zuidelijk westerkwartier in onze provincie versneld in gebruik werd genomen. Een gevolg van klimaatverandering, maar een mooi moment waaruit blijkt dat wij hier de zaakjes dusdanig goed op orde hebben dat we allemaal droge voeten konden houden. 
  • De oorlog in Oekraïne. Die oorlog bleek niet veel later enorme impact te hebben op de energiearmoede in onze provincie. Die energiearmoede in onze provincie was natuurlijk extra wrang, omdat Groningen de energieprovincie van Nederland was - vanwege de gaswinning - en is vanwege de koploperspositie die wij hebben in de vergroening van de energie. Op dit laatste onderwerp is zeker 1 decennium door het college volle inzet op gepleegd. Wij onderscheiden ons daarin, zijn trots en dat mag niet verloren gaan. En die energietransitie moet inclusief zijn, dus; een betaalbare energierekening voor iedereen, door duurzame opwek door en voor al onze inwoners. Duurzame Energievoorziening als basis voorziening. 

Dan is er het programma landelijk gebied: de inrichting van het landelijke gebied op een bestendige manier, om de natuur te behouden met respect voor agrarische bedrijfsvoering. Het ‘stikstof probleem’ in de volksmond. Terwijl het gaat over de natuur! Het behouden en verbeteren van de natuur. Op sommige plekken is stikstof daarbij een stuurmechanisme voor natuurbehoud, maar bij ons in de provincie is het vooral de waterhuishouding. 

Wij leven namelijk in een Delta, beste mensen. Waarin we niet om het water heen kunnen, al hebben we eeuwen lang het water beheerst. We lopen tegen de grenzen van ons civieltechnische kunnen. Dijken kunnen niet hoger, grondwaterstanden kunnen niet verder om laag gebracht worden. 

Dit brengt mij bij het volgende hoogtepunt: het minsterie van Infrastructuur en Water heeft eindelijk geluisterd naar wat waterbeheerders al decennia lang wisten; water en bodem zijn primair leidende principes in de inrichting van ons land. Want: je kan van zand geen klei maken, van klei geen zand, en ja, vroeger konden we uit water land maken, maar we weten inmiddels dat dát land vervolgens te grote overstromingsrisico’s met zich mee brengt. Dus we bewegen mee, kijken wat logische plekken zijn om huizen te bouwen en houden water vast bij overschotten dat we vervolgens gebruiken in tijden van droogte. Deze voorbeelden van extreme regenval en extreme droogte vinden helaas wereldwijd op steeds grotere schaal plaats. En op de verkeerde plekken. Ook hierbij speelt inclusie een rol: mensen die het kunnen betalen gaan hogerop wonen of vluchten, mensen die dat niet kunnen verdrinken of overleven de droogte niet. In een inclusieve samenleving heeft iedereen een kans om op een menswaardige manier door te kunnen leven ondanks deze omstandigheden. Vanzelfsprekend is dit wereldwijd helaas nog niet. En wij hebben daar ook hier verantwoordelijkheid in te nemen. Onder andere door de energietransitie zo snel mogelijk te vergroenen, door CO2 uitstoot te verminderen (onder andere in de industrie in Delfzijl en Eemshaven) en klimaatverandering zo min mogelijk plaats te laten vinden. Dus jullie snappen vast: mijn portefeuilles waren mij uit het hart gegrepen door de verbinding die ze hebben. 

Mijn grote dank gaat uit naar iedereen, individuen, bedrijven en organisaties die Groningen de afgelopen tijd hebben geholpen in het verduurzamen, de klimaatadaptatie en het invulling geven aan de diverse programma’s en uitvoering van het Nationaal Programma Groningen.

Kortom: wereld uitdagingen als energiearmoede en klimaatverandering komen samen in Groningen. En het mooie is dat wij in staat zijn om hier deze uitdagingen het hoofd te bieden. Waarbij het ook nog eens kansenongelijkheid in onze provincie weg neemt! Ik geef daarom ook graag mee aan de nieuwe collegeleden om alsjeblieft niet opnieuw het wiel uit te vinden, maar te vertrouwen op de bestaande kennis en ontwikkelingen. En vooruit te kijken want er is no time to waste. Niet voor de wereld, niet voor Nederland en niet voor Groningen.

Ik dank u wel,

Melissa van Hoorn